منم بابا! یگانه دخترت آری ….هم اوکه وقت پروازت ، بهارپنجمش رادید….هم او که باتو می خندید…هم او که با تو می خوابید….هم اوکه قصه هایش رابرای تو بیان می کرد خیال وخواب و رؤیایش فقط نام تو را می برد. مامان ، بابا کجا رفته ؟مامان ، بابای من خوب است. پدر قدرتمام آسمان ها دوستم دارد و من او را تمام هر چه هست و نیست دارم دوست ولی بابا…تو رفتی و غم دستان گرم وکوه مانند تو شده .آه دل زهرا صدای خنده های تو شده حسرت ولی بابای خوب من …تو دیگر نیستی تادختر دردانه ات را درآغوشت فشاری سخت ،بخوانی زمزمه درگوش زهرا که زهرای عزیز من ، توای دردانه ی بابا برایم هرچه هست و نیست با تو می شود معنا ،بمان زهرای پاک من ،کنیز مادرم زهرا

پرستو آهنگران طلبه پایه سوم

می گذشت از پس کوچه شب تاریک خزان
و چه سخت است که باز آمدنش
در دلی خوانده نشد
او چه خواهش می کرد؟
که ببینم غم غصه مان را در قنوت سبزش
و بمانیم در اندیشه ی باز آمدنش …
ما چه کردیم برای گل سرخ؟
غنچه اش در عزلت
رویشش در غربت
مانده او چشم به راه
تا که برگردیم
گر چه دیر است ولی..
برسانیم نگاه خود را تا سر کوچه ی عشق
و بخوانیم دعای فرجی
و بگیریم همه دست به دامان خدا
که خداوند کریم!
دیگر این قصه ی پر غصه بس است
برسان یاری را
برسان فتح سپهداری را
برسان مهدی را…
پرستو آهنگران

دلم برای آن غروبی که نشستم روی خاکهای شلمچه و خورشید آهسته آهسته خاموش شد و منِ بی لیاقت، می اندیشم که من کجا و این جا کجا، دلتنگ همین بی لیاقتی ام، آنجا بی لیاقت باشم بهتر از این است که اینجا حیران باشم …
دلم یک غروب می خواهد و نگاهی که دوخته می شود به خاک هایی که حرف ها دارند. از دلتنگی اکسیژنم تمام شده، دیگر ریه هایم نمی کشد. به نفس نفس افتاده ام، عطر می خواهم، عطر یک شهید، بوی یک بسیجی، بوی شهادت و…
تمام وجودم فریاد می زند مرا جا گذاشتید. دیر لبیک گفتم ، دست مرا بگیرید، دستانم در هوا جا مانده دلم به سمت شما پرکشیده ، چرا دستم را نمی گیرید؟
عجب وفایی دارد این دلتنگی…
سکینه سلیمی پایه اول

چشم گریان، اشک رقصان، سجاده گشوده، تسبیح به دست، حال برگردانیم تا مگر حال خوش آید به دست.
سر نهاده بر دامان امواج روزگار و می روم خفته، چه نوازشگر ماهری است زمان زمینی. وای از روزی که بیدار شوم، خدا کند موجهایش خفه ام نکنند، گم نشوم، نفسم را نگیرند، رها نشوم. الهی و ربی من لی غیرک.
صدایم کرده ای بارها و بارها، مرا خوانده ای به مراتب، ما غرک بربک؟ و من هنوز ناشنوای مادر زادم.
شیرین عیدی وندی طلبه پایه دوم.

باز هم از روی دلتنگی برایت می نویسم و کاغذ سفید را از خط خطی های ناگفته ام پر می کنم.
دلم از این همه فاصله، این همه نبودن، این همه ندیدن، این همه رفتن اما نرسیدن گرفته،
آقای من اینجا تمام روزها بوی شما را می دهد، فرقی نمی کند جمعه باشد، شنبه باشد یا هر روز دیگر، برای دلِ تنگِ من، همه روزها، لحظه ها و ثانیه ها جمعه است.
غروب ها دلگیرتر شده اند و هر بار طعم انتظار تلخ تر…
ای که خورشید، روشنی اش را از چشمان تو به عاریه گرفته و آسمان، عظمتش را مرهون بزرگی توست و دریا، پاکی اش را وامدار حضورت است.
چگونه امید و انتظار نیامدنت را نظاره گر باشم؟ تا کدامین خط؟
بیابان دلهایمان در انتظار باریدن است، پس ببار و با آمدنت بر روی تمام نبودن هایت خط پایان بکش.
بیا که شقایق ها را دیگر رمق ماندن نیست…
و نرگس ها هنوز چشم بهراه آمدنت هستند.

اللهم عجل لولیک الفرج (آمین)

زهرا عسگری طلبه پایه اول

سلام و احترام خدمت حضرت نرجس(س)
آنروز که سرگشته و حیران بودم و نشانی ات را می پرسیدم با زحمتی نه چندان زیاد، آدرس خانه ات را پیدا کردم. وقتی به در خانه ات رسیدم نگاهی انداختم به سر در خانه ات ….
بارها بارها از اینجا گذشته بودم این مسیر را هزاران بار طی کرده بودم حتی با چشم بسته می توانستم این جا را پیدا کنم ولی چه بود که اکنون به این جا آمده ام؟ … با خود کمی اندیشیدم، به مهمانی حضرت نرجس(س) باید دعوت شد و گر نه… حتماً لیاقت می خواهد و شایستگی. در دلم پر از شک و تردید بود و اگر نا امید می شدم و بر می گشتم نمی دانستم دنیا مرا به کدام طرف پرتاپ می کرد. آیا مرا می پذیرند … با صدها سوال در ذهنم قدم به داخل گذاشتم، وارد که شدم همه شبیه به هم بودند. گوئی مهمانان زیادی داشتند، میزبان از مهمان شناخته نمی شد، شوق و نشاطی در میان جمع حاضر بود لبخندی بر لبان همه نقش بسته بود. با پرس و جو مسئول ثبت نام را نشانم دادند. وارد شدم سلام کردم از روی صندلی اش بلند شد و ایستاد دستم را به گرمی فشرد، فروتنی اش را که دیدم همه ی غرورم را یکجا فرو خوردم با گشاده روئی پاسخ شنیدم. چقدر دلم پر بود، آرامش حاکم بغضم را شکست و حرف دلم را به زبان آوردم . می خواستم بیش تر راجع به آنجا بدانم سرشان شلوغ بود، رفت و آمدها بسیار. زمان پذیرش را که دانستم مدارک مورد نیاز را پرسیدم و یادداشت کردم. شرایط پذیرش را جویا شدم و بیرون آمدم با خود فکر می کردم قبول شدن کار سختی نیست آزمونی است همراه با مصاحبه، توکل بر خدا تصمیم گرفتم همه ی تلاشم را بکنم شاید بعد آن همه فراز و نشیب آخرین تیرم بود در تاریکی و چه بسا نمی دانستم که اگر قبول نشوم برای زندگی و آینده ام چه راهی را باید پیش بگیرم.
بالاخره روزها از پی هم گذشت و انتظار به پایان رسید. قبولی بر حسب معدل و نمرات متوسطه انجام می گرفت و آزمون حذف شده بود. وقتی خبر پذیرش بدون آزمون را شنیدم خوشحال شدم.
قبولی در مصاحبه اولین پله برای ورود بود می بایست این نردبان را تا آخر بالا بروم، تاریخ مصاحبه تعیین شد. زمان می گذشت خودم را برای مصاحبه آماده می کردم اولین روز مصاحبه جزء اولین نفراتی بودم که مصاحبه می دادم، می خواستم اولین نفری باشم که در مصاحبه شرکت کنم ولی از روی اسامی به ناچار می بایست منتظر می ماندم. ساعت که می گذشت اضطرابی همه وجودم را فرا می گرفت و دست و پایم را بیشتر گم می کردم، نکند از پاسخ سوالی در بمانم ….
نوبت به من رسید، وارد شدم هر سه داور برخواستند و من مبهوت از تواضع و احترامشان، سرشار از غرور شدم. این جا تنها جایی بود که واقعاً احساس می کردی فرشتگان بالهای خود را بر روی جویندگان معرفت می گشایند. با دیدن لبخند مهربانشان آرامش جایگزین اضطرابم شد. مصاحبه در نظرم طولانی آمد و بالاخره تمام شد. بیرون آمدم و با آرزوی قبولی ام امید به رحمت خداوند مهربان بستم. او داراترین کسی بود که می شناختم….
پس از چندی روز موعود فرا رسید ، روز فراموش نشدنی روزی که خبر پذیرفته شدنم به مهمانی نرجس(س) را شنیدم. نمی دانم چه بود؟ لیاقت بود یا رحمت پروردگار یا اثر آن دعایی که «خدایا هر گاه تو را فراموش کردم تو مرا فراموش نکن و دستم را بگیر.» بالاخره دستم را محکم گرفتی و زنجیر مهرت را به دست و پایم زدی. مچکرم خدای مهربون.
اکنون چند روزی است مهمان خانه حضرت نرجس(س) شده ام و به شکرانه اش، آرامش، بزرگترین هدیه ای است که بر فکر و قلبم سایه افکنده. هر روز صبح که وارد می شوم لبخندی بر روی لبانش جاری است تسلی بخش غم هایم است نگاهش که می کنم آرامش عمیقی از دریچه قلبم رسوخ می کند گاهی نگاهم چنان بر روی مهربانی هایش قفل می شود گوئی کودکی هستم که مهر مادری را جستجو می کند. او خورشید مدرسه علمیه حضرت نرجس(س) است اما همچون نامش به لطف تواضعش فاصله مدیر و شاگرد را احساس نمی کنی و ناخودآگاه سر خم می کنی برابر کسی که بانی حضورت در میان تشنگان و جویندگان معرفت الهی است .
به دور و برت که نگاه می کنی پشت هر میزی کسی در تکاپو است. در تلاشی که به رنگ خداست. با مهر و فروتنی برای خدمت و کسب معرفت حضرت حق.
صبح را با تلاوت قرآن کریم آغاز می کنیم و هر روز با فراگیری نکته ای تازه مکتب استادان را ترک می کنیم.
خداوند را شاکرم و سجده شکر می گذارم و خوشا به سعادت من که پروردگارم مرا در مسیر کسب معرفت قرار داد و توفیق یافتن راه سعادت را به من عنایت فرمود…..
مهناز باقری طلبه پایه اول.

مولایم؛
نبودنت بهترین بهانه است برای اشک ریختن
ولی کاش بودی تا اشکهایم از شوق دیدارت سرازیر می شد
کاش بودی و دستهای مهربانت مرهم همه دلتنگیها و نبودن هایت می شد
بدون تو عاشقی برایم عذاب است
کاش می دانستی که چقدر دوستت دارم و بیش از عشق بر تو عاشقم
میدانم که بهانه ای نیست برای ادامه زندگی جز انتظار آمدنت
سکینه سلیمی پایه اول

صبح یک روز بهاری هوا دل انگیز بود. نسیم ملایمی طبیعت را نوازش می کرد طبیعتی که به هر سوی آن می نگریستم با هر رنگی بر وجودم تلنگر می زد. با رنگی به رنگ آرامش، رنگ آزادی و رنگ شادی .
چه زیبا استاد ازل طرحی کشید، که به هر گوشه آن می نگری رنگی فریاد می زند، سلام!
سلام بر تو ای بنده آفریدگار هستی، چشمانت را ببند لحظه ای تامل کن در طبیعت، چه رنگی بر دل تو حک شده؟ پاسخ می دهد دل من آبی آسمانی است و گره در تلاطم یک دریای طوفانی دارد.
در دشت خیالم باز غوطه ور می شوم پرنده ای دیدم دانه بر منقار برای جوجه اش به سوی لانه پرواز می کرد بی درنگ گفتم دل پرنده چه رنگی است پاسخ آمد به گمان صورتی باشد . نگاه من به درختان و عالم گره خورد در دلم زمزمه کردم رنگ سبز قبایشان، الحق برازنده آنهاست.
با خود گفتم نگاه پدر و مادر به فرزند در این دنیای رنگارنگ چه رنگی است ؟
به هر رنگی موج می زند در رنگهای بی کران هستی، به رنگ آبی، صورتی، بنفش، زرد، نارنجی و… آری هر لحظه به هر رنگی است محبت این عزیزان برای کودکان دلبندشان رنگین کمان آسمانی است. پس خدای ما با هر رنگی و هر گونه وصفی همیشه همراه بندگانش است و من هم بنده محتاج پروردگار در میان این رنگ ها راه می روم، می دوم، نفس می کشم و زندگی می کنم….
مریم رحیمی منجزی طلبه پایه اول

اي جاده! به كدامين تبسم خسته از شناور شدن چشم دوخته اي؟
تو كه هر لحظه مي روي و لحظه هايت مي روند!
اي شكسته از ضرب انتظار،‌ اي تاريكي شبهاي اميد، اي ترنم اشك هاي به انتها نرسيده! باز گرد… نه!
تو هرگز رفتني نخواهي بود و نه هرگز رسيدني…
اين چشم ها ميانه ي گلوگاه در راه رسيدن به آسمان مرگ خود را جشن مي گيرند و اين قدوم خسته هرگز… حتي لحظه اي در راه ميهماني ستارگان نخواهد خفت… و تو …
آري تو اي جاده ي به انتظار نشسته نخواهي ديد سوار سپدت را…
چرا كه تو مادام وابسته و دل بسته ي زميني و هميشه اينگونه خواهي ماند.
تو اگر از خاك دل كنده گردي بي معنا مي شوي.
تو همين گونه در افلاك جايي نداري، پس بمان، بمان در انتظار روزي كه جاده ها از آسمان بگذرند و پل ها در آسمان نام گيرند…
بمان در انتظار آن روز…

پرستو آهنگران

ياس سپيد آرزوهايم!
نجواكنان باغچه را خواندم و خبر از قاصدك تنهايش گرفتم.
خنده اي كرد و گفت: نامه برت شيفته ي يار شد و بر لب پنجره احسان ماند…
عمري است پيچك ها به اميد آمدنش سر به آسمان مي سايند.
باران باريد و اشك آسمان جاري شد
پرسيدم: قاصدك نامه برم را نديدي؟ گفت: پشت پنجره اي كز كرده بود و سرود غم مي سراييد.
گفتم: پس چگونه نامه هايم را بفرستم؟
گفت: « قاصدك تمام شرح حال توست»

پرستو آهنگران طلبه پایه دوم