اي جاده! به كدامين تبسم خسته از شناور شدن چشم دوخته اي؟
تو كه هر لحظه مي روي و لحظه هايت مي روند!
اي شكسته از ضرب انتظار،‌ اي تاريكي شبهاي اميد، اي ترنم اشك هاي به انتها نرسيده! باز گرد… نه!
تو هرگز رفتني نخواهي بود و نه هرگز رسيدني…
اين چشم ها ميانه ي گلوگاه در راه رسيدن به آسمان مرگ خود را جشن مي گيرند و اين قدوم خسته هرگز… حتي لحظه اي در راه ميهماني ستارگان نخواهد خفت… و تو …
آري تو اي جاده ي به انتظار نشسته نخواهي ديد سوار سپدت را…
چرا كه تو مادام وابسته و دل بسته ي زميني و هميشه اينگونه خواهي ماند.
تو اگر از خاك دل كنده گردي بي معنا مي شوي.
تو همين گونه در افلاك جايي نداري، پس بمان، بمان در انتظار روزي كه جاده ها از آسمان بگذرند و پل ها در آسمان نام گيرند…
بمان در انتظار آن روز…

پرستو آهنگران