به یاد امام حسین (ع) بودن
اگر دوست یا عزیزی را در حادثه ای از دست بدهیم، در غم و ماتم او با لباس سیاه حتی ماه و سال را سپری می‌کنیم. در حالی که آنچه از خوبی ها به ما رسیده از دین و مذهب اثنی عشری، حلال زادگی، آداب و سنن، یادگیری احکام، آشنا شدن با خدا و قیامت، حسن سلوک، ادب، همه از برکت عاشورای امام حسین (ع)است. محور محبت و امیدها در دنیا و آخرت بعد از ولایت پدر بزرگوارش امیرالمومنین (ع)، آن حضرت است.پس جا دارد در ایام رثای آن بزرگوار به خصوص در محرم و صفر از لبخند و شادی دوری کنیم و خوشحالی های شخصی را بر عزای آن حضرت مقدم نداریم. از لباس رنگی و آرایش و عطر و شیرینی و شاد بودن و تبریک گفتن پرهیز کنیم، تا اثرات این احترام را در دنیا و آخرت ببینیم. مبادا نا خواسته اعمال بنی امیه و آل مروان را پیروی کنیم که عاشورا را عید قرار دادند.اکنون جلوه‌های این یکرنگی با آن امام مظلوم در شبیه خوانی، سینه زنی، زنجیر زنی، نذر نمودن، اطعام کردن، کاه و خاشاک بر سر ریختن، حسینیه ساختن، راه انداختن دسته جات عزاداری کودکان به یاد علی اصغر و حضرت رقیه (ع) لباس های سفید بر تن بچه ها نمودن، به یاد تشنگان کربلا مشک گرداندن، زیارت رفتن، ترک عروسی، ترک شیرینی و منزل نو رفتن، نپوشیدن لباس نو در عید،بر تن کردن لباس عزا در عیدی که مصادف با عاشوراست، بند های لباس را باز کردن و مانند صاحبان مصیبت آستین ها را بالا زدن، همه ی این ها هم صدایی با آن امام مظلومی است که در چنین ایامی به شهادت رسیده و بزرگترین مصیبت عالم بر او و خاندانش نازل شده است.

صفحات: 1· 2