در این سیاهی چادر چقدر بی رنگم
 ولی به سرخی خونت همیشه دلتنگم

در این زمانه ی رنگی دلم نمی خواهد

   بدانی اینکه برادر! همیشه در جنگم

  چنانکه حتی در کوچه و خیابان نیز

 گرفته اند رفیقان به طعنه و سنگم

    اگرچه حافظ قرآن و مُهر و تسبیحم

    به چشم کوچک دنیا بدون فرهنگم

   مرا به سخره گرفتند دختران زمان

    به جرم اینکه بدون فریب و نیرنگم

     جوان که هیچ، در این بین پیرزن هم هست 

    و فکر می کند او هم که مایه ی ننگم

   میان معرکه ی رنگ و جنگ تبلیغات

   رسانه های جهان کرده اند آهنگم

      که من عقب بنشینم از آرمان هایم

 که چادرم را دشمن بگیرد از چنگم

  غمت مباد برادر! به پرچمت سوگند

    درون جبهه ی این جنگ نرم سرهنگم

   تمام خط مقدم به چادرم بسته است

   تو یک اشاره کنی، تا همیشه می جنگم …