همه انسان ها به خصوص جوان ها علاقه خاصی به زیبایی و آراستگی دارند. زیرا انسان فطرتاً به دنبال کمال است.
از زیبایی جوانانتان حمایت کنید.
حال این زیبایی می تواند جلوه های گوناگونی داشته باشد بعضی دوست دارند با چهره، قامت و لباس زیبا دیگران را مجذوب سازند، و گروهی بر این باور هستند که زیبایی در آراستگی روح و زیبایی معنوی خلاصه شده است. اما دیدگاه اسلام یک دیدگاه میانه است. اسلام در هیچ مسئله ای افراط و تفریط را نمی پذیرد.
برخلاف تصور بعضی از افراد در اسلام زیبایی ظاهری نهی نشده است، بلکه در آن رعایت اصل میانه روی مورد توجه ویژه قرار گرفته است. اسلام دوست ندارد که جوان مسلمان تمام هم و غم خود را برای زیبایی ظاهری بگذارد و تمام اوقات عمر خود را صرف این نماید که چگونه خود را در نظر دیگران زیبا تر نشان دهد، و از طرفی هم با اینکه برای اصل زیبایی معنوی ارزش فوق العاده قائل است این مسئله را نمی پسندد که فردی تنها به تزکیه نفس و روح مشغول باشد و از زیبایی های دنیایی هیچ گونه لذتی را نصیب خود نسازد.
حضرت امام محمدباقر (ع) روایتی از امیر المومنین نقل می کند:
حضرت علی بن ابیطالب (ع) در ایام خلافت با غلام خود قنبر برای معامله به بازار بزاز ها آمد، به مرد کاسبی فرمودند: دو لباس داری به من بفروشی؟ مرد کاسب عرض کرد: بلی ای پیشوای مسلمین، جنسی را که احتیاج داری نزد من است. حضرت وقتی متوجّه شدند که مرد کاسب او را شناخته و به عنوان امیرالمومنین خطابش کرده است، معامله نکرد و از دکان او گذشت و مقابل بزاز دیگری که جوان بود توقف کرد و دو لباس خرید یکی را به سه درهم و دیگری را به دو درهم، پس به قنبر فرمودند: سه درهمی را تو بردار.
عرض کرد مولای من شایسته تر آن است که شما لباس سه درهمی را بپوشی، زیرا منبر می روی و با مردم سخن می گویی و باید لباس شما بهتر باشد، حضرت فرمودند تو جوانی و مانند سایر جوانان به تجمل و زیبایی رغبت بسیار داری، به علاوه من از خدای خود حیا می کنم که لباسم از تو بهتر باشد، زیرا از پیغمبر اکرم (ص) شنیده ام که درباره ی غلامان سفارش می فرمودند: به آنان همان لباسی را بپوشانید که خود می پوشید و همان غذا را بخورانید که خود می خورید. (مستدرک الوسائل، ج 1 ، ص210)
بیشتر اوقات مدهای رایج در میان جوانان کوچکترین نشانه از زیبایی شناختی ندارد و در واقع تقلیدی کورکورانه از فرهنگ غرب است
در این روایت نکته بسیار مهمی به چشم می خورد و آن این که امام علی (ع) به عنوان پیشوای مسلمین از میل زیبایی و تجمل خواهی جوانان در حد مصلحت آنها حمایت می کند و لباس بهتر و زیباتر را به قنبر می دهد تا او با پوشیدن آن لباس احساس شادمانی کرده و تمایل او به زیبا جلوه دادن خود ارضاء شود، در حالی که قنبر غلام آن حضرت بود و در زمانی که برده داری از سنت های مرسوم جامعه بود آن بزرگوار اجازه می داد تا غلامش به مانند سایر جوانان آزاد زندگی کرده و خود را بیاراید.
آراستگی و زیبایی به چه معنا
جوانان این روزها با چالشی بزرگ رو به رو هستند و آن این است که گاه مدگرایی را با زیبایی گرایی به اشتباه می گیرند در حالی که مسأله مد گرایی در لباس و زیور آلات و آرایش های مرسوم هم باعث اتلاف ثروت های مادری و از طرفی باعث بر باد رفتن نیرو و وقت انسانی می گردد. بیشتر اوقات مدهای رایج در میان جوانان کوچکترین نشانه از زیبایی شناختی ندارد و در واقع تقلیدی کورکورانه از فرهنگ غرب است. نوع دیدگاه زیبایی پسندی در هر جامعه ای به دین، فرهنگ و سنت آن جامعه رابطه مستقیم دارد و الگو پذیری کورکورانه از فرهنگ های دیگر می تواند تبدیل به صفت زشتی چون خودنمایی گردد که به هیچ وجه از منظر اسلام پذیرفته نیست. اسلام در توصیه های خود به استفاده معقولانه و عاری از هر گونه اسراف توصیه می کند و جوانان مسلمان را به بهره گیری از لباس های خوب و زیبا و استفاده از عطر ها و سنگ های زینتی که مطابق با شان و فطرت آنان است رهنمود می سازد.
