وصيت يعني نوشتن اعتقادات، خواسته ها، نگرش ها و كارهاي ناتمام كه در اسلام سفارش شده است. زماني كه انسان قصد مسافرت دارد يا براي جهاد و مبارزه به ميدان مي رود يا اينكه زمان مرگ انسان فرا مي رسد، وظيفه شرعي است كه بايد تمام كارها من جمله بدهي ها را بنويسد تا بازماندگان دچار مشكل نشوند. افراد برجسته نيز در جامعه موظفند براي هدايت انسان هاي زمان خود و بعد ازخود وصيت كنند تا چراغي روشن براي تمامي انسان هاي نيازمند به هدايت باشند.
اگر تاريخ را ورق بزنيم، مي بينيم كه امام علي (ع) در زمان خود يكي از بهترين وصيت نامه ها را نوشته است كه خود جايگاهي جداگانه براي بحث مي طلبد. اكنون جرعه اي كوچك از آن را مي نوشيم: «تقوا پيشه كنيد كه تقوا لباس قيامت است.»
در كارزار كربلاامام حسين(ع) به تمام تاريخ وصيت مي كند كه به چه دليل شهادت را پذيرفته است. بعد از اينها رهبران بزرگ جامعه، مجتهدين، علما و خوبان هستند كه مي دانند بايد تجربه خود را به گور نبرند و آن را هديه مي دهند. شهدا كه خود را در مسير حق و حقيقت مي بينند و قبول شده اين دانشگاهند نيز وظيفه خود مي بينند تا بنگارند كه ديگران بدانند. بينش اعتقادات شهدا چه بوده است و براي چه رفتند و نماندند؟
همه بدانند كه انتخابي آگاهانه بوده است و مي نويسند تا فريادشان در تاريخ ضبط شود كه رفتند تا اسلام بماند پس بايد ما هم برويم تا آينده اسلام روشن باشد. شهدا در توشه هاي خود مي خواهند به همه بگويند چه كردند، چرا رفتند و ديگران بايد هدف آنها را بفهمند. شهدا خواسته هاي خود را در وصيتشان بيان مي كنند كه همه بدانند آنها چيزي از اين دنيا نمي خواهند بلكه براي دنياي پاك و آخرت پر سعادت مردم ، يافته هاي خود را در وصيتشان بيان مي كنند در حقيقت شهدا با نوشتن وصيت نامه هم دستور شرعي را انجام مي دهند و هم راز خون دادن و راز عشق ورزيدن، راز خوب ديدن و راز خوب جان دادن را بيان مي كنند.
