حضرت عیسی بن مریم(ع) از پیامبران اوالوالعزم است نام مبارک ایشان در سیزده سوره قرآن کریم ذکر شده است. در بیشتر آیات نامش با فضیلت و عظمت همراه است و با عناوینی چون «عبدالله، کلمه خدا، روح خدا، تأیید شده به روح القدس و سایر افتخارات ذکر شده است.» در قرآن کریم چهل وپنج بار نام ایشان امده است که در یازده جا با لقب «مسیح» از آن حضرت یاد شده است.
حضرت عیسی (ع) پانصدو هفتاد سال قبل از ولادت پیامبر اسلام (ص) در سرزمین کوفه در کنار رود فرات به دنیا آمد. برخی گفته اند که او در دهکده ناصره یا بیت المقدس، در عصر سلطنت فرهاد پنجم یکی از پادشاهان اشکانی متولد گردید. ولادت او معجزه بود و به اذن خدا و بدون داشتن پدر به وقوع پیوست مادرش مریم دختر عمران از نسل حضرت سلیمان (ع) بود و از علمای برجسته و پارسا و عابد بنی اسرائیل به شمار می آمد.
چند پند آموزنده از ایشان
در روایتی از امام صادق (ع) به نقل از حضرت عیسی می فرمایند: کسی که اندوهش زیاد باشد بیمار گردد. کسی که بدخو باشد خود را معذب می سازد. کسی که سخنش بسیار باشد لغزش و غلطش زیاد است. کسی که دروغ بسیار گوید بها و زیباییش برود و کسیکه با مردم درافتد مروتش برود.
در مجلس های دانشمندان به انبوهی گرد هم آیید و ازدحام کنید اگر چه چهار دست وپا راه بروید و بخزید چرا که خداوند دلهای مرده را با روشن حکمت زنده می سازد. همان گونه که زمین بایر و مرده را با باران سیل آسا زنده می کند.
اندک گویی حکمت بزرگ است. پس بر شما باد به خاموشی، زیرا آن شیوه ای بسیار پسندیده است و موجب سبکباری و کاهش گناهان است پس در دانش را پا بر جا و پایدار دارید که همانا خاموشی در شکیبائی است.
به راستی که خداوند کسی را که بی سبب می خندد و کسی که راهی جز راه ادب را می پیماید دشمن می دارد و فرمانروایی که همانند شبانی از رعیتش غفلت نمی ورزد را دوست می دارد. در خلوتگاههای خویش از خدا شرم کنید همانگونه که در آشکارهای خویش از مردم شرم دارید. آگاه باشید که سخن حکیمانه گمشده مؤمن است پس بر شما باد که پیش از آنکه حکمت از میانه رود به دستش آورید. از میانه رفتن این باشد که بازگویان حکمت از دست روند.