از گلستان من بِبَر ورقی

«سعدی معانی لطیف تازه را در عبارات آسان بیان می کند و از تعقید و تکلف برکنار می مانَد»؛ این عبارتی است که عبدالحسین زرین کوب درباره سعدی شیرازی، شاعر پرآوازه ی قرن هفتم هجری می گوید. به مناسبت روز بزرگداشت این شاعر نامی مرورکوتاهی داشتیم بر آثار و ویژگی های او.

گلستان

سعدی شیرازی (سده هفتم هجری قمری)، شاعر پرآوازه ی سرزمین پارس که آسمان ادب فارسی را با کلام شیرین و دلچسب خود درخشان کرده است. همان گونه که حکیم فردوسی، با سرودن شاهنامه تأثیر بسزایی در زنده کردن واژه های اصیل فارسی داشت و جان تازه ای به این زبان بخشید، سعدی نیز پس از فردوسی در نشر فرهنگ ایرانی- اسلامی به سایر بلاد تلاشی وافر داشت. وی بخش اعظم عمر خویش را در سفر به شهرها و کشورهای دیگر سپری کرد و از این سفرها توشه های بسیاری اندوخت. سعدی در نظامیه ی بغداد در محضر امام محمد غزالی تلمذ نمود و از حضور در مجالس درس عالمان بزرگی چون شهاب الدین عمر سهروردی و ابوالفرج جوزی بهره گرفت. او مردی است دنیا دیده و اندیشه ور که فراز و نشیب های بسیاری را پشت سر گذاشته است و این تجربه ها را در غالب پند و نصیحت چه به عموم مردم و چه به پادشاهان و حاکمان گوشزد می کند.

صفحات: 1· 2