از سخنان آن حضرت است در وصف كسي كه داوري ميان مردم را عهده‏دار شود و شايسته آن نباشد
دشمنروي‏ترين آفريدگان نزد خدا دو كسند: مردي كه خدا او را به خود وانهاده، و او از راه راست به دور افتاده، دل او شيفته بدعت است، و خواننده مردمان به ضلالت است. ديگران را به فتنه در اندازد و راه رستگاري پيشينيان را به روي خود مسدود سازد. در مرگ و زندگي گمراه كننده پيروان خويش است و برگيرنده بار گناه ديگران، و خود گناهان خويش را پايندان.
و مردي كه پشتواره‏اي از ناداني فراهم ساخته، و خود را ميان مردم نادان در انداخته. شتابان در تاريكي فتنه تازان، كور در بستن پيمان سازش - ميان مردمان -. آدمي نمايان او را دانا ناميده‏اند و او نه چنان است، چيزي را بسيار فراهم آورده كه اندكش بهتر از بسيار آن است. تا آن گاه كه از آب بدمزه سير شود، و دانش بيهوده اندوزد - و دلير شود -، پس ميان مردم به داوري نشيند و خود را عهده‏دار گشودن مشكل ديگري بيند. و اگر كار سربسته‏اي نزد او ببرند ترّهاتي چند از رأي خود آماده گرداند، و آن را صواب داند. كارها بر او مشتبه گرديده. عنكبوتي را ماند كه در بافته‏هاي تار خود خزيده، نداند كه بر خطاست يا به حقيقت رسيده. اگر به صواب رفته باشد، ترسد كه راه خطا پيموده، و اگر به خطا رفته، اميد دارد آنچه گفته صواب بوده. ناداني است كه راه جهالت پويد، كوري است كه در تاريكي گمشده خود جويد. آنچه گويد نه از روي قطع و يقين گويد. به گفتن روايتها پردازد، و چنانكه كاه بر باد دهند آن را زير و رو سازد. به خدا سوگند، نه راه صدور حكم را دانسته است، و نه منصبي را كه به عهده اوست، شايسته است.

صفحات: 1· 2