دسترسی به تاریخچه دستگاه و اپلیکیشن ها

اجازه دسترسی به تاریخچه دستگاه و اپلیکیشن ها یکی دیگر از مجوزهای مرسوم و تحمیلی محسوب می شود. با این مجوز در حقیقت اجازه دسترسی به اطلاعاتی چون سایت هایی که کاربر به آنها مراجعه کرده و یا آنها را در لیست علاقه مندی خود قرار داده، صادر می شود. مرورگر وب، برنامه مدیریت اپلیکیشن ها و یا برنامه های مرتبط با شبکه های اجتماعی نیاز به چنین دسترسی هایی دارند، اما واقعا یک بازی نیازی به سرکشی به این بخش ها را ندارد. در این مورد هم خطر همیشه در کمین کاربران نشسته است، چرا که سازمان های جاسوسی از این راه برای تعقیب کردن افراد در اینترنت و کنترل فعالیت آنها استفاده می کنند.

دسترسی به مشخصات و حساب های کاربری

دسترسی به مشخصات در حقیقت همان دسترسی به اطلاعات شخصی کاربر است که در گوشی خود دارد. این دسترسی برای اپلیکیشن های شبکه های اجتماعی مانند فیس بوک و توییتر عادی به نظر می رسد، اگرچه از طریق همین برنامه ها نیز امکان سوءاستفاده وجود دارد، اما ماهیت این برنامه ها به گونه ای است که به دسترسی به این اطلاعات نیاز دارند و کاربر چاره ای جز موافقت ندارد.

دسترسی به تماس ها

این مجوز در حقیقت خطرناک ترین نوع دسترس است. برنامه های آلوده می توانند از این طریق آدرس ایمیل، شماره تلفن ها و اطلاعات موجود در تقویم را بدون اجازه کاربر به دست آورند.

ویروس FireLeaker با استفاده از این دسترسی، شماره تماس ها و آدرس های ایمیل را به سروری منتقل می کرد که توسط مجرمان سایبری اداره می شدند، آنها پس از جمع آوری این اطلاعات آنها را در قبال پول در اختیار شرکت هایی قرار می دادند که از طریق پیامک و یا ایمیل، فایل های آلوده و بی محتوا برای کاربران ارسال می کردند.

دسترسی به امکان تشخیص موقعیت جغرافیایی

این مجوز برای دسترسی به سنسورهای مکان یابی مانند GPS، نقشه ها، راهنماها و اپلیکیشن هایی چون FourSquare صادر می شود. اما آیا یک بازی باید بتواند موقعیت شما را تشخیص دهد؟

گذشته از این که اجازه دسترسی به موقعیت جغرافیایی به هر برنامه ای و جمع آوری اطلاعات مکان یابی توسط آنها بر افزایش میزان مصرف باتری تاثیر می گذارد، می تواند زمینه ساز به خطر انداختن حریم شخصی شما نیز باشد. مثلا بدافزار TigerBot که در سال 2012 شناسایی شد، مکان جغرافیایی گوشی را به همراه اطلاعاتی چون مکالمات و عکس ها به خارج از دستگاه می فرستاد.

دسترسی به SMS

اگر برنامه ای اجازه دسترسی به SMSها را درخواست کرد، از خود بپرسید که این برنامه به چه دلیل باید بتواند پیام های ما را دریافت کند، بخواند و حتی پیام های متنی ارسال کند. برخی از برنامه ها برای تایید ثبت نام شما برای دریافت خدمات، به SMSها دسترسی دارند اما برخی دیگر از اپلیکیشن ها از این طریق، اقدام به ارسال SMSهای گران قیمت با هزینه شما می کند. به هر برنامه ای اجازه دسترسی به SMSها را ندهید.

دسترسی به عکس ها، اطلاعات و فایل ها

معمولا اپلیکیشن هایی که نیاز به ذخیره اطلاعات دارند برای چنین دسترسی کسب اجازه می کنند. تشخیص این که آیا این برنامه ها برای مقاصدی چون سرقت اطلاعات و فایل ها به کار می روند یا نه بسیار دشوار است، زیرا برخی از ویروس ها می توانند بر محتویات گوشی مسلط شده و به انتشار عکس ها و اطلاعات مهم در اینترنت دست بزنند. به عنوان مثال اپلیکیشن Pixer که از طریق google play قابل نصب و اجرا بود، کاربران را فریب داده و با کسب مجوز برای دسترسی به عکس ها، فایل های آنها را به سرور مشخص ارسال می کرد.

گردآوری: مجله اینترنتی دلگرم

صفحات: 1· 2