۱- ناراحتی مفرط تکرار شونده در زمانی که جدایی از خانه یا فرد مورد دلبستگی روی می دهد، یا انتظار آن جدایی وجود دارد.

۲- دلواپسی مستمر و مفرط در مورد از دست دادن، یا صدمه دیدن احتمالی افراد مورد دلبستگی.

۳- دلواپسی مستمر و مفرط در مورد واقعه ای ناخوشایند که موجب جدایی از منبع دلبستگی شود (مثل دزدیده شدن یا گم شدن).

۴- بی میلی یا امتناع مستمر از رفتن به مدرسه یا جای دیگر به دلیل ترس از جدایی.

5- ترس یا بی میلی مستمر و مفرط نسبت به تنها ماندن در خانه یا موقعیت های دیگر.

6- امتناع یا بی میلی در به خواب رفتن مگر اینکه نزدیک منبع اصلی دلبستگی باشد، یا امتناع از خوابیدن در جاهایی غیر از خانه خود.

۷- کابوس های تکرار شونده با محتوای جدایی از عزیزان و اعضای خانواده.

۸- شکایات مکرر از علایم جسمی (مثل سردرد، دل درد، تهوع و استفراغ) هنگام جدایی یا انتظار جدایی از افراد مهم زندگی.

- یادتان باشد که حتما شروع علایم قبل از ۱۸ سالگی است. -

یک نکته مهم هم این است که اختلال موجب ناراحتی قابل توجه بالینی یا تخریب عملکرد اجتماعی، تحصیلی یا شغلی یا سایر زمینه های مهم می شود.

علل:

• افزایش فعالیت سیستم عصبی نورآدرنرژیک در بدن کودک.

• خانواده هایی با الگوی روابط بسیار نزدیک و به هم تنیده بیشتر کودکانی این گونه دارند.

• الگوی دلبستگی ناایمن و غیرسالم در کودک می تواند این حال را رقم بزند.

• خصوصیات سرشتی کودک (مثل کودکان خجالتی و درونگرا که در محیط های ناآشنا معمولاگوشه گیر هستند بیشتر به این مشکل دچار می شوند).

• محیط پر از استرس و مشکلات خانوادگی مثل طلاق، مرگ، نقل مکان از محل زندگی و… . عوارض:

• اضطراب جدایی، در حالت شدید ممکن است باعث اختلال در عملکرد کودکان شود و از حضور آنها در مدرسه یا فعالیت های فوق برنامه جلوگیری کند.

• وقتی این کودکان بزرگ تر می شوند بیشتر در معرض حملات هراس قرار می گیرند.

• عوارض جانبی داروهای استفاده شده مثل تغییر در اشتها موجب نگرانی بسیاری از متخصصان بالینی شده است.

• متخصصان بالینی نگران این هستند که با افزایش روزافزون تجویز داروهای ضد افسردگی به کودکان، بزرگسالان فکر کنند به آسانی می توانند از افسردگی و بیماری های اضطرابی کودکان خلاص شوند و به مصرف بیشتر این داروها روی بیاورند.

کودکانی که هیچ وقت از والدین خود جدا نمی شوند

درمان:

باید همکاری و هماهنگی برای رسیدن به درمان مناسب بین روانپزشک، خانواده و مدرسه وجود داشته باشد.

دارودرمانی:

داروهای ضدافسردگی به ویژه SSRIs برای درمان افسردگی و اضطراب جدایی مفید هستند.

درمان های روان شناختی:

به جز مواردی که افسردگی و اضطراب بسیار شدید وجود دارد، متخصصان درمان روان شناختی را رویکرد اول درمان اختلالات عاطفی کودکان می دانند. درمان شناختی باید منطبق با سطح رشد کودک باشد و باید استرس های موجود در خانواده مثل طلاق، بدرفتاری فیزیکی و هیجانی با کودک مورد بررسی قرار گیرد.

نتیجه مطالعات انجام گرفته روی کودکان و نوجوانان مضطرب نشان داده که درمان های شناختی برای آنها موثر واقع شده است. برگشت به مدرسه نقشی حیاتی در فرآیند درمان دارد.

درمان در منزل:

والدین نقش بسیار مهمی را در درمان ایفا می کنند؛ باید آنها را تشویق کنیم تا نیاز کودک را هم برای امنیت و هم برای زندگی مستقل و غیروابسته بفهمند و درک کنند. والدین باید برای تلاش های موفقیت آمیز کودک پاداش و جایزه در نظر بگیرند.

در صورتی که کودک از رفتن به مدرسه یا مهدکودک امتناع کند و در منزل بماند، نباید محیط منزل پر از سرگرمی و استراحت و تفریح باشد و به اصطلاح شرایط منزل به گونه ای نباشد که به کودک زیاد خوش بگذرد چون همین امر مشکل نرفتن کودک را به مدرسه تقویت می کند.

صفحات: 1· 2