روز پانزدهم رمضان سال سوم هجری قمر ی آسمان شمس مدینه به برکت تولد کودکی در بیت نبوت وامامت نور باران گردید.
نوزاد را جهت نامگذاری خدمت حضرت علی (ع ) آوردند اما آن حضرت فرمود در این کار بر پیامبر خدا سبقت نمی جویم . پیامبر (ص ) نیز وقتی نوزاد را دید فرمود در نامگذاری او بر خدا پیشی نمی گیرم . در این هنگام جبرئیل به دستور خدا نازل شد و پس از ابلاغ سلام وتبریک الهی عرض کرد خداوند نام حسن را برایش انتخاب فرموده است . امام حسن مجتبی از اوایل کودکی در خدمت پیامبر رشد یافت ودر پای منبر آن حضرت درسهای زیادی از اسلام گرفت . بعد از رحلت پیامبر که مصادف با هفت سالگی اما حسن بود مانند سربازی فداکار در رکاب مولی وپدرش علی (ع) حاضر شد.
بعد از شهادت علی (ع ) امام حسن به عنوان دومین امام شیعیان زمامداری وخلافت مسلمین را برعهده گرفت . اگر چه دوران خلافت آن حضرت مملو از فتنه های دشمنان وحیله های آنان بود امام درایت وذکاوت امام حسن مانع بروز اختلاف در میان مسلمانان شد. امام دوم شیعیان در ۴۷ سال عمر شریف خود جلوه ای از شجاعت ،‌تقوا وکرامت برای مردم بود.

روز اکرام
امروزه درتقویم رسمی کشور مان سالروز تولد امام حسن مجتبی (ع) به عنوان رو ز اکرام نامگذاری شده تا مسلمانا ن وپیروان واقعی آن حضرت با الهام از مقتدای خود که الگویی از کرامت وبخشندگی بود ، دست نیاز ایتام ونیازمندان را گرفته ودر حد وسع وتوان خود به کمک فقرا بشتابند . لازمه شیعه وپیرو بودن برای ائمه ، تبعیت از دستورهای آنان والگو گرفتن از رفتارهای آنهاست. امام حسن چندین بار اموال وثروت خو د را به فقرا بخشیده وهیچ وقت خود را اسیر مال دنیا نفرموده است . این روزها که ایام معنوی رمضان وضیافت الهی است بهترین فرصت برای افرادی است که داعیه تبعیت از امام کریم خود را دارند . فقرا چشم به راه اغنیا وتوانگران هستند . نکند که شیطان ونفس عصیانگر ما را از دستگیری نیازمندان غافل کند. کمک به محرومین نه تنها باعث کاهش اموال نمی شود بلکه بر برکت ومیزان آن می افزاید.

 منبع، پورتال آسمونی

فرخنده میلاد باسعادت کریم اهل بیت حضرت امام حسن مجتبی (ع)

برعموم شیعیان جهان مبارک باد.

یکی از پر فضیلت ترین ماههای اسلامی ماه رمضان است. خداوند در قرآن می فرماید: شهر رمضان الذى أنزل فیه القرءان هدى للناس و بینت من الهدى و الفرقان فمن شهد منکم الشهر فلیصمه و من کان مریضا أو على سفر فعدة من أیام أخر یرید الله بکم الیسر و لا یرید بکم العسر و لتکملوا العدة و لتکبروا الله على ما هداکم و لعلکم تشکرون )بقره/آیه 185(؛)آن چند روز معدود)، ماه رمضان است که قرآن براى راهنمائى مردم و نشانه هاى هدایت و فرق میان حق و باطل در آن نازل شده، پس آن کس که در ماه رمضان در حضر باشد روزه بدارد، و آن کس که بیمار یا در سفر باشد روزهاى دیگرى را به جاى آن روزه بگیرد، خداوند راحتى شما را مى خواهد نه زحمت، هدف این است که این روزها را تکمیل کنید، و خدا را بر اینکه شما را هدایت کرده بزرگ بشمرید و شاید شکرگذارى کنید. اینکه ماه رمضان براى روزه گرفتن انتخاب شده بخاطر این است که این ماه بر سایر ماهها برترى دارد، در آیه مورد بحث نکته برترى آن چنین بیان شده که قرآن کتاب هدایت و راهنماى بشر که فرقان است یعنى با دستورات و قوانین خود روشهاى صحیح را از نا صحیح جدا کرده و سعادت انسانها را تضمین نموده است در این ماه نازل گردیده، و در روایات اسلامى نیز چنین آمده است که همه کتابهاى بزرگ آسمانى تورات، انجیل، زبور، صحف، و قرآن همه در این ماه نازل شده اند. امام صادق (ع) مى فرماید: تورات در ششم ماه مبارک رمضان و انجیل در دوازدهم و زبور در هیجدهم و قرآن مجید در شب قدر نازل گردیده است.

صفحات: 1· 2· 3

         گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی

                  پیشش اگر از ما شکایت کرده باشی

                            حتی اگر بی آنکه مشتاقان بدانند

                                        شب نمازی را امامت کرده باشی

                                                   یا در لباس ناشناسی در شب قدر

                                                            از خود حدیثی را روایت کرده باشی

                                                                       پس مردمکهای نگاه ما عقیم ا ند

                                                                                   تو حاضری بی آنکه غیبت کرده باشی…

سالروز ولادت حضرت علی اکبر(ع) و روز جوان برعموم شیعیان مبارک باد

زينب كبرى‏ عليها السلام بانويى سرشار از بينش و بصيرت بود كه با سيره و سخن خود «فرهنگ برهنگى» و «برهنگى فرهنگى» ديروز و امروز را به خوبى مورد تعرّض قرار داد؛ الگويى ماندگار از شخصيت عظيم خويش به يادگار گذارد و معيارهاى حركت ارزشى و ضدارزشى را براى هميشه ترسيم كرد.
برترين درجه علم، علمى است كه از ذات الهى به انسان افاضه مى‏شود كه به تعبير قرآن مجيد، علم «لَدُنّى» نام دارد: «و عَلَّمْناهُ مِنْ لَدُنّا عِلماً»: «علم فراوانى از نزد خود به او (حضرت خضر) آموختيم». حضرت زينب‏عليها السلام به شهادت امام سجادعليه السلام، داراى چنين علمى بود كه خطاب به عمّه‏اش فرمود:
«أنْتِ بِحَمْدِاللَّه عالِمَةٌ غَيْرُ مُعَلَّمَةٍ و فَهِمَةٌ غَيْرُ مُفَهَّمَةٍ».
«به حمداللَّه تو دانشمند معلم‏نديده و فهميده‏اى فهم نياموخته هستى».
وى در حدود 6 سالگى، شايستگى حفظ خطبه استدلالى، عميق و جامع مادرش فاطمه زهراعليها السلام را داشت و اين نشانه بارزى از رشد فكرى و بلوغ انديشه و تعقّل دخترى است كه در دامان عصمت و طهارت پرورش يافت و به زلال روح و كمال معنوى و قرب الهى رسيد.
يك سال پس از استقرار حضرت على‏عليه السلام در كوفه، زنان و دختران مشتاق دانش، به آن حضرت‏عليه السلام پيام فرستادند و گفتند:
«ما شنيده‏ايم كه دختر شما، حضرت زينب‏عليها السلام همانند مادرش، زهراى مرضيّه، منبع سرشار دانش و داراى علوم و كمالات است. اگر اجازه بدهيد به محضرش حاضر شده و از آن سرچشمه دانش بهره‏مند شويم». على‏عليه السلام اجازه داد تا دختر عالمه‏اش بانوان مسلمان كوفه را آموزش دهد و مشكلات علمى و دينى آنان را حل كند. زينب‏عليها السلام آمادگى خود را اعلام نمود و بعد از ديدارهاى مقدماتى، جلسه تفسير قرآن براى آنان تشكيل داد و پرسش‏ها و شبهات آنان را جواب مى‏داد.
از سخنان آن حضرت‏عليها السلام در طول مسافرت كربلا، كوفه و شام، خطبه‏ها و سخنرانى‏هايى كه در فرصت‏هاى مختلف در برابر ستمكاران و طاغيان آن زمان و مردم ديگر ايراد فرمود، به خوبى معلوم مى‏شود كه مراتب علم و دانش و كمال آن بانوى بزرگوار از راه تحصيل و تعليم و اكتسابى نبوده است(4). هم‏چنين در جنبه مقام علميش، علاوه بر توانايى براى ايراد خطبه‏ها، نكته ظريف و اساسى وجود دارد و آن تصميم‏گيرى‏ها و موضع‏گيرى‏هاى به‏جا در مناسبت‏هاى لازم است كه خوب مى‏دانست كجا بايد نرم سخن گفت، در كجا بايد برآشفت و حماسه آفريد، در كجا بايد گريه كرد و اشك ريخت و چه وقت بايد عقل و منطق را به كار گرفت.
همچنين نام زينب كبرى‏عليها السلام به عنوان يكى از محدثان برجسته شيعه، صفحات كتب رجال را مزيّن كرده است. روايت‏هاى آن حضرت‏عليها السلام در منابع معتبر شيعه از جمله در كتاب‏هاى «من لا يحضره الفقيه»، «وسايل‏الشيعه»، «بحارالانوار» و… موجود است كه آنها را از مادر و برادرش حضرت سيدالشهداءعليه السلام شنيده و براى ديگران روايت كرده است. اهمّ اين احاديث بدين شرح است: داستان نزول مائده آسمانى براى حضرت زهراعليها السلام، حديث «امّ ايمن» در ماجراى دفن حضرت على‏عليه السلام، خطبه دفاع مادر از حق امامت و مطالبه فدك كه سند اخير را عده‏اى از مورخان و محدّثين نامدار شيعه همچون شيخ صدوق در كتاب «علل الشرايع» و علامه مجلسى در «بحارالانوار» آورده‏اند.
به هر حال اين بانوى شجاع كربلا راوى حديث از مادر و برادر خود بوده و از نظر دانشمندان رجالى و حديث‏شناسان، عدالت و اعتماد اين بانوى پاك و بافضيلت در زمينه بيان حديث و مقامات علمى مورد تأييد قرار گرفته و صداقت و درايت او انكارناپذير است.

آیت الله قرهی درباره ماه رجب گفت: در ماه رجب المرجّب که ماه حرام است گناه را دو برابر حساب می کنند. دلیل چیست؟ خدا می گوید: من این ماه را ماه غفران قرار دادم، آن وقت تو گناه می کنی؟

آیت الله قرهی در درس اخلاق خود مطالبی درباره ماه رجب بیان کرده که متن آن برای علاقه مندان در پی می آید؛
خدا باز هم برای برگشتن، بهانه قرار می دهد. شب جمعه یک شب بود امّا بعد ایّامی را قرار می دهد، شب و روز ماه رجب المرجّب، ماهی که اگر انسان یک عمر گناه کرده باشد با گفتن «اَستَغفِرُاللّه رَبّی وَ اَتوبُ اِلَیه» ذوالجلال والاکرام می فرماید: به عزّت و جلالم گناهانش را می آمرزم. ماهی که پروردگار عالم به عنوان أصب؛ یعنی ریختن رحمت ذوالجلال والاکرام بر بندگانش قرار داد. ذوالجلال والاکرام بندگانش را دوست دارد و به آن ها عشق می ورزد. لذا ماه رجب ماه خدا می شود، که هر کس در این ماه رجب المرجّب بیشتر از همه ایّام استغفار کند، ذوالجلال والاکرام به او علاقه دارد. استغفار یعنی برگشت به سوی خدا، آشتی کنان بین انسان و خدا.
لذا ماه رجب، ماه شستشوی گناهان است و ماه شعبان، ماه پوشیدن لباس تقواست، برای اینکه می خواهیم در ماه مبارک رمضان، به ضیافت الله، به مهمانی خدا برویم. اگر شما را در مهمانی خصوصی و مهم دعوت کردند، رسمش این است انسان بهترین لباسش را بر تن می کند، طبیعی است قبلش آن لباس¬های کثیف را می کَنَد و استحمام می¬ کند، لباس نو می پوشد، بهترین لباس هایش را در بهترین مجالس می پوشد و وارد آن مجلس می شود.
ماه ضیافت الله در پیش است، ماه مهمانی خدا. ماهی که یک عدّه از اولیاء مثل مقدّس اردبیلی که بالحقّ مقدّس بود، دعوت نامه کتبی را به دست می گرفت. «کُتِبَ عَلَیٛکُمُ الٛصّیام کَما کُتِبَ عَلَی الَذینَ مِنٛ قَبٛلِکُم» [۱] منتها قبلش در ماه رجب باید شستشو کنیم. ماه رجب باید روحمان را پاک کنیم. چرک های روح و این گناهان را با استغفار، روزه و مراقبه بشوییم.
می دانید در ماه رجب المرجّب که ماه حرام است گناه را دو برابر حساب می کنند. دلیل چیست؟ خدا می گوید: من این ماه را ماه غفران قرار دادم، آن وقت تو گناه می کنی؟ می دانید اگر قتلی انجام شود، اگر ضرب و جرحی باشد، دیه اش دو برابر است. همین طور رحمت هم دو برابر است. اگر کار ثوابی انجام دهی ذوالجلال و الاکرام لطف می کند و آن را دو برابر می کند، گرچه همیشه رحمت ذوالجلال و الاکرام شامل حال بندگان است امّا خدا دوست دارد بندگانش در این ماه جلو بیایند.
حضرت حق یک شبی مثل شب لیلة الرغائب را قرار داد. چه شبی است که یک عدّه از اولیاء در این شب به جایی رسیده اند، به آرزوهایشان رسیده ¬اند. چه شبی است که خدا همین طور نقل و نبات بر سر بندگانش می ریزد و رحمتش را نازل می کند، چه شبی است که انسان از این همه لطف خدا، خجل می شود. شب عجیبی است.
ذوالجلال و الاکرام چون دید خود بندگان نمی آیند؛ بهانه درست کرد، ماه رجب را درست کرد و این ماه را، ماه غفران و ماه بازگشت بندگان به طهارت روح قرار داد. ما باید به سمت آشتی کردن با خدا بیاییم. طوری که پاک شویم، ماه شعبان لباس تقوا بپوشیم و بعد خدا بگوید: عزیز دلم! بنده ام! حالا به مهمانی خصوصی بیا. اوّل پاکمان می کند؛ بعد لباس تقوا به تنمان می¬ کند، بعد ما را در مهمانی خصوصی می برد.
برای همین است دعای اولیاء فقط این بود: «خدایا! ماه مبارک رمضان را دوباره دریابیم.» طول عمر می خواستند برای درک آن ضیافت الله که عجب ضیافتی برای اولیاء است. عزیزان بوی ماه مبارک رمضان به مشام می رسد. فقط مع الاسف این بو هنوز به مشام ما گناهکاران نمی رسد. خدا این ماه رجب را قرار داد که خودمان را پاک کنیم.

پيامبرصلي الله عليه وآله :
إنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ يَقولُ : تَذاكُرُ العِلمِ بَينَ عِبادِي مِمّا تَحيي عَلَيهِ القُلُوبُ المَيِّتَةُ ، إذا هُمُ انتَهَوا فيهِ إلي أمري
خداوند مي‏فرمايد : بحث علمي ميان بندگانم ، چون به من بينجامد ، دل‏هاي مرده با آن زنده مي‏شود
عوالي اللآلي ، ج ۴ ، ص ۷۸ .

امام علي‏ عليه السلام :
اُنظُر إلي ما قالَ و لاتَنظُر إلي مَن قالَ
به گفته بنگر نه به گوينده آن
غررالحكم و دررالكلم ، ح۵۰۴۸ .

امام علي‏ عليه السلام :
مَن أكثَرَ مُدارَسَةَ العِلمِ لَم يَنسَ ما عَلِمَ و استَفادَ ما لَم يَعلَم
هر كه بحث علمي بسيار كند ، آموخته هايش را از ياد نمي‏برد و آنچه را كه نمي‏داند ، فرا مي‏گيرد
غررالحكم و دررالكلم ، ح ۸۹۱۶ .

امام علي‏ عليه السلام :
لافِقهَ لِمَن لايُديمُ الدَّرسَ
آن كه آموختن را استمرار نمي‏بخشد ، از درك دانش بي‏نصيب است
غررالحكم و دررالكلم ، ح ۱۰۵۵۲ .

امام علي‏ عليه السلام :
لاعَمَلَ كَالتَّحقيقِ
هيچ كرداري مانند پژوهش نيست

غررالحكم و دررالكلم ، ح ۱۰۴۸۳ .امام علي‏ عليه السلام :
فَضلُ فِكرٍ و تَفَهُّمٍ أنجَعُ مِن فَضلِ تَكرارٍ و دِراسَةٍ
بسيار انديشيدن و فهميدن ، سودمندتر است از تكرار بسيار و درس گرفتن
غررالحكم و دررالكلم ، ح ۶۵۶۴ .

امام علي‏ عليه السلام :
عَلَيكُم بِالدِّراياتِ لابِالرِّواياتِ
بر شما باد به فهميدن ، نه نقل كردن
ميزان الحكمه ، ح ۳۳۵۵ .

امام علي‏ عليه السلام :
كُلُّ وِعاءٍ يَضيقُ بِما جُعِلَ فيهِ إلاّ وِعاءَ العِلمِ فَإنَّهُ يَتَّسِعُ
گنجايش هر ظرفي با آنچه در آن نهند ، تنگ مي‏شود ، جز ظرف دانش كه [هر چه در آن نهند] گسترش مي‏يابد
نهج البلاغه ، حكمت ۲۰۵ .

امام باقرعليه السلام :
تَذاكُرُ العِلمِ دِراسَةٌ و الدِّراسَةُ صَلاةٌ حَسَنَةٌ
گفت‏وگوي علمي درس است ، و درس نمازي نيكو است
الكافي ، ج ۱ ، ص ۴۱ .

میلاد شمس الشموس ، آرامش دهنده دل ایرانیان بر همه عاشقان حضرت مبارک باد.

امامان و پیشوایان دین (ع)، در سخن و در عمل ، به کار و اشتغال تاکید داشته و از بیکاری به شدت دوری کرده اند. در روایات آمده است «کسی که به کار و تلاش مشغول است، از کسی که کار را رها کرده و به عبادت خدا مشغول است اجر و پاداشی فزونتر دارد» و نیز در روایات است که دعای بیکار هر چند عابد باشد مستجاب نمی شود. هم چنین در روایات است که پیامبر اکرم کارهای خانه را انجام می داد و نیز در خبر است که امام صادق (ع) فرمود:
«هر آن کس که جامه خود را بدوزد و نعلینش را وصله زند و کالای مورد نیاز خانه را خود حمل کند، از تکبر ایمن باشد.»
از حضرت علی (ع) نقل شده است که فرمود:
«روزی در مدینه سخت گرسنه بودم، از شهر بیرون شدم تا کاری پیدا کنم و مزدی به دست آورم. مقداری از شهر دور شدم به کنار خانه زنی رسیدم و دیدم مقداری گِل خشک انباشته است دانستم وی می خواهد آن گِل ها را جهت ساختمان، تر کند، به نزد او رفتم و با وی قرار بستم درازای هر دلو بزرگ آب که بر آن گِل ها بریزم یک دانه خرما بستانم. شانزده دلو کشیدم و از سنگینی دلوها دستم تاول زد. وی شانزده دانه خرما به من داد و من خرماها را به نزد پیامبر (ص) بردم و دو نفری آن ها را خوردیم.»
در روایات اسلامی از امیرالمومنین (ع)، درباره احیای زمین، ایجاد باغ ها، حفر قنوات، کارگری برای دیگران و … بسیار سخن به میان آمده است.
امام صادق (ع) فرمود:
«امیرالمومنین (ع) بیل می زد و زمین را احیاء می کرد و از در آمد و دسترنج خویش هزار بنده آزاد کرد» تمام این ها حاکی از ارزشمندی کار و کارگری، و مذموم بودن تنبلی و کسالت و بیکاری است.
در احادیث و روایات اسلامی از کار کردن به عنوان عملی دنیوی و اخروی یاد شده که دارای اجر و ثواب بسیار است و نسبت به آن توصیه های بسیاری شده است به طوری که عنوان «جهاد کننده در راه خدا» بر کارگری که برای اداره زندگی خانواده اش سعی و تلاش می کند اطلاق شده است. حضرت علی (ع) فرموده است:
«خداوند به حضرت داود (ع) وحی فرستاد که تو بنده بسیار خوبی هستی و تنها نقطه ضعفی که در تو وجود دارد این است که کار نمی کنی و از دسترنج خود امرار معاش نمی کنی بلکه از بیت المال حقوق می گیری. داود چهل روز گریست و سپس به شغل آهنگری روی آورد و از آن طریق مخارج خود را تامین نمود.»
شخصی گفت: دیدم امام صادق (ع) در زمینی کار می کند و از شدت گرما پیوسته عرق می ریزد. عرض کردم فدایت شوم بیل را به من بدهید تا این کار را انجام دهم . فرمود دوست دارم در طلب رزق و روزی، گرمای خورشید مرا آزار دهد و من اجر و پاداش ببرم. در روایات است که حضرت علی (ع) هیزم جمع می کرد، چشمه و قنات حفر می نمود، باغ و مزرعه آبیاری می کرد و حضرت زهرا(س) گندم آرد می کرد و نان می پخت. حضرت صادق (ع) فرمود: «خداوند انسانی را که خوابیدن و بیکاری او زیاد باشد مبغوض می دارد.»